03 ΑΠΡ 2017 ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (μάθημα 5ον) Ομιλήτρια Άννα Χ. Μαρκοπούλου
Η “ομολογία” μεταξύ των “λόγων” του Αριστοδήμου και του Σωκράτους, παραπέμπει στον “Ξυνόν Λόγον” του Ηρακλείτου, εφόσον και οι δύο μετάσχουν στον “Κοινόν Λόγον” του μακρο-κοσμικού σύμπαντος. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αριστόδημος κρίνεται άξιος να αναδιηγηθεί τους λόγους του νοητού “Συμποσίου”, γιατί δεν ζει σύμφωνα με την “ιδίαν φρόνησιν”, όπως οι “εύδοντες”, δηλαδή αυτοί που κοιμούνται, αλλά είναι “έξ-υπνος”, δηλαδή “εκτός ύπνου” και, ως εκ τούτου, είναι ικανός να ακούσει τον “Ξυνόν Λόγον”. Αυτή ακριβώς η δυνατότης της ακοής του “Ξυνού Λόγου” από τον Αριστόδημο σημαίνει ότι αυτός έχει υπερβεί την ορατή αισθητή πραγματικότητα και ανάγεται πλέον προς την αόρατη νοητή πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς η δύναμις της υπερβάσεως αναδεικνύεται και στην κοινή πορεία του Απολλοδώρου με τον Γλαύκωνα, κατά την οποίαν προηγείται ο “λόγος” του Απολλοδώρου, και έπεται η “ακοή” του Γλαύκωνος. Με αυτήν την έννοια, η ουσία του “παιδαγωγικού έρωτος” έγκειται στο ότι η μέθεξις του Γλαύκωνος, μέσω της “ακοής”, στον “λόγο” του Απολλοδώρου συνιστά το μέσον της “πτεροφυίας” της ψυχής του Γλαύκωνος. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Απολλόδωρος καθίσταται “επιτήδειος”, δηλαδή ικανός να ακούσει το δώρον της “Μουσικής” του Απόλλωνος Μουσηγέτου και, ως εκ τούτου, να μεταλαμπαδεύσει στον Γλαύκωνα τον “λόγον” για την εναρμόνιση του αισθητού κόσμου με τον νοητό κόσμο των Ιδεών, και, ταυτοχρόνως, σε ένα εσωτερικό επίπεδο, ως “Ηνίοχος”, να προσδώσει την “διά πασών αρμονία” στο σύνολο της ψυχής.
Η μυητική πορεία της ψυχής από το Φάληρον, που συμβολίζει την γέννηση της “Ουρανίας Αφροδίτης”, στην Αθήνα, τον τόπο που ανήκει στην “Αθηνά-Σοφία”, σηματοδοτεί την κάθαρση του θυμοειδούς μέρους της ψυχής και την συνακόλουθη αυτοκίνησή της. Η συνέχεια αυτής της μυητικής πορείας του “Συμποσίου” ανιχνεύεται στους “Νόμους” του Πλάτωνος και εκτυλίσσεται στην “Κρήτη”, η οποία συμβολίζει τον νοητό κόσμο των “καθαρών νόων”. Ειδικότερα, η πορεία από την Κνωσό, η οποία, ως “Γνωσός”, συμβολίζει τον τόπο της γνώσεως, που έχει ήδη δοθεί στην ψυχή από την “Αθηνά-Σοφία”. Εδώ, η μυητική πορεία κατευθύνεται προς το “Ιδαίον Άντρον”, που συμβολίζει τον κόσμο των Ιδεών, εντός του οποίου γεννάται ο “Δίας-Ζεύς”, δηλαδή ο δημιουργικός νους του σύμπαντος. Σε αυτό το πλαίσιο, η ψυχή στην Κρήτη επιτυγχάνει τον τρίτο μεγάλο της άθλο, αυτόν της “Θεωρίας”, αλλά και της παραμονής εντός του νοητού κόσμου των ιδεών. Με αυτήν την έννοια, η ψυχή λειτουργεί κατ’ αναλογίαν, του Μίνωνος: Όπως ο Μίνως παραλαμβάνει τους συμπαντικούς “Νόμους” από τον Δία, έτσι και η ψυχή παραλαμβάνει τον “Νόμο” εκείνο, σύμφωνα με τον οποίο αυτή θα μπορέσει να καταστεί “Θεωρός” του νοητού κόσμου των Ιδεών, εντός του οποίου θα παραμείνει. Υπό αυτό το πρίσμα, η στιγμή που η ψυχή επισκέπτεται το “Ιδαίον Άντρον”, είναι η στιγμή που η ψυχή θυμάται την συγγένειά της με την Ιδέα.