ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ – επίλογος

23 ΙΟΥΝ 2018 ΚΑΙ ΩΡΑ 20:30 Ομιλήτρια Άννα Χ. Μαρκοπούλου Δρ. Επιστημών της Αγωγής.

ΘΕΜΑ: ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ (επίλογος)

Η πρόσκληση του διαδικτυακού καναλιού “ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ”.

 

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

Μετά απο 48 καταγραφές των μαθημάτων πάνω στο συμπόσιο του Πλάτωνος, φτάσαμε στον επίλογο.

Σε όλη αυτή την πορεία των καταγραφών και των μέχρι τώρα αναρτήσεων μας, βλέπουμε ότι είσαστε κοινωνοί της προσπάθειάς μας αναμεταδίδοντας τις καταγραφές μέσα απο τις ιστοσελίδες σας.

Ως κανάλι σας προσκαλούμε να παρευρεθείτε στον επίλογο του συμποσίου όπου θα μας δοθεί η ευκαιρία να γνωριστούμε και το κυριότερο, να σας πούμε δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που δείχνετε σ’ εμάς.

Σας καλούμε λοιπόν το Σάββατο 23/6/2018 στις 8:00 το βράδυ στον χώρο που μας φιλοξενεί Δομοκού και Ζαχία 1 πολύ κοντά στον σταθμό Λαρίσης του μετρό.

Θα χαρούμε να γνωριστούμε και να συζητήσουμε γι αυτό τον κοινό σκοπό που λέγεται ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΝΕΥΜΑ.

Λόγο του ότι θέλουμε να σας έχουμε κρατημένη την θέση σας, σας παρακαλούμε να μας ενημερώσετε αν θα τα καταφέρετε να έρθετε.

Με εκτίμηση και σεβασμό

Σπάρτακος Πατεράκης

Ιδρυτής και υπεύθυνος διαδικτυακού καναλιού “ΦΡΥΚΤΩΡΙΕΣ”

Στιγμιότυπα από την πανηγυρική τελευταία ομιλία – μάθημα πάνω στο “ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ” του Πλάτωνος.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 47ΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

Β΄ Μέρος του λόγου του Αλκιβιάδου (συνέχεια και τέλος) – Γ΄ Μέρος του λόγου του Αλκιβιάδου : “Συμπόσιον”, στ. 217a-219a. Ο έπαινος του Σωκράτους από τον Αλκιβιάδη είναι η εικόνα της μεθέξεως της ανθρώπινης ψυχής (Αλκιβιάδης) στην σοφία της δαιμονίας ψυχής (Σωκράτης). Ενώ στο “Συμπόσιον” ο Αλκιβιάδης είναι αυτός που αναζητεί τον Σωκράτη, στον διάλογο του Πλάτωνος “Αλκιβιάδης Α΄” συμβαίνει το αντίστροφο: Είναι ο Σωκράτης εκείνος που αποφασίζει να προσεγγίσει τον Αλκιβιάδη. Με άλλα λόγια, ενώ στον “Αλκιβιάδη Α΄” η σοφία του δαιμονίου Σωκράτους κατέρχεται προς τα κάτω, δηλαδή προς την ανθρώπινη ψυχή, όταν αυτή είναι ώριμη να μεθέξει στον δαίμονά της, στο “Συμπόσιον”, αντιστρόφως, είναι η ανθρώπινη ψυχή του Αλκιβιάδου που ανέρχεται προς τα άνω και αναζητεί τον δαίμονά της, αλλά ο τελευταίος αρνείται, επειδή κρίνει πως ο Αλκιβιάδης δεν είναι ακόμη ώριμος για την μέθεξη στην σοφία του Σωκράτους. Ο Αλκιβιάδης αναδεικνύει την γοητεία που ασκεί σε αυτόν ο φιλοσοφικός λόγος του δαιμονίου Σωκράτους, παρομοιάζοντας τον Σωκράτη με τον Μαρσύα, που γοήτευε και αυτός τους ακροατές του με τον αυλό του. Με αυτήν την έννοια, ο Σωκράτης ενσαρκώνει τον δαιμόνιο έρωτα της Διοτίμας, η οποία είχε πει ότι ο δαιμόνιος έρως είναι “δεινός γόης και φαρμακεύς”. Στην συνέχεια, ο Αλκιβιάδης αναδεικνύει την γοητεία που ασκεί σε αυτόν ο φιλοσοφικός λόγος του Σωκράτους, με την εικόνα της οχιάς που με το δάγκωμά προκαλεί σκίρτημα στην καρδιά όσων πλησιάζει. Αυτή η εικόνα παραπέμπει σε μια άλλη ανάλογη εικόνα, αυτήν του πλατωνικού έργου “Μένων”, σύμφωνα με την οποία ο λόγος του Σωκράτους ναρκώνει τους ακροατές του, όπως ακριβώς το θαλάσσιο σαλάχι ναρκώνει όσους πλησιάζει. Τέλος, τον λόγο λαμβάνει και πάλι ο Σωκράτης, ο οποίος αναδεικνύει την ανομοιότητα μεταξύ της δαιμονίας ψυχής του και της ανθρώπινης ψυχής του Αλκιβιάδου, μέσω της εικόνας δύο μετάλλων: του χαλκού, που συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή που δεν έχει ακόμη αρετές και του χρυσού, που συμβολίζει την δαιμόνια ψυχή του φιλοσόφου. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Σωκράτης αναδεικνύει την απόσταση που χωρίζει την δαιμόνια ψυχή του από την ανθρώπινη ψυχή του Αλιβιάδου, που δεν είναι ακόμη ώριμη να προσεγγίσει την σοφία του Σωκράτους.

Το βίντεο του μαθήματος στον σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=PNODHYm1gv4

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 48ΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ Γ΄ Μέρος του λόγου του Αλκιβιάδου (συνέχεια και τέλος) – Δ΄ Μέρος του λόγου του Αλκιβιάδου : “Συμπόσιον”, στ. 219b-222b. Η στιγμή που ο Αλκιβιάδης αγκαλιάζει τον Σωκράτη είναι η στιγμή που η Πενία, δηλαδή ο αισθητός κόσμος της ύλης, αγκαλιάζει τον Πόρο, δηλαδή τον νοητό κόσμο των Ιδεών. Ο θαυμασμός που τρέφει η ανθρώπινη ψυχή του Αλκιβιάδου για την δαιμονία ψυχή του Σωκράτους, που διακατέχεται από αφοβία θανάτου, αναδεικνύεται στην περιγραφή της μάχης της Ποτείδαιας. Εδώ ο Αλκιβιάδης αναδεικνύει την υπεροχή της δαιμονίας ψυχής του Σωκράτους σε όλα τα επίπεδα. Στο επίπεδο των σωματικών πόνων, ο Σωκράτης άντεχε πολύ περισσότερο από όλους όσους είχαν συστρατευθεί με αυτόν. Στις κακουχίες του χειμώνα, η αντοχή του Σωκράτους ήταν αξιοθαύμαστη, εφόσον, όταν κάποτε ενέσκηψε μεγάλος παγετός, ενώ όλοι έβγαιναν στο στρατόπεδο ντυμένοι με χοντρά ρούχα και υποδήματα τυλιγμένα με δέρματα αρνιών, ο Σωκράτης ήταν ο μόνος που έβγαινε ντυμένος με τον τρίβωνα που φορούσε και τον χειμώνα και το καλοκαίρι και ανυπόδητος. Εδώ αναδεικνύεται ακόμη μια φορά ότι ο Σωκράτης είναι η ενσάρκωσις του δαιμονίου έρωτος του λόγου της Διοτίμας, εφόσον αυτή περιγράφει τον δαιμόνιο έρωτα ως ανυπόδητο. Η κορύφωσις, όμως, του έργου του δαιμονίου έρωτος, που ενσαρκώνει ο Σωκράτης, αναδεικνύεται από τον Αλκιβιάδη, όταν αυτός περιγράφει την στιγμή που ο Σωκράτης στην Ποτείδαια, συγκεντρώθηκε στον εαυτό του και διαλογίστηκε όρθιος και ακίνητος για πολλές ώρες. Είναι η στιγμή που ο Σωκράτης, όρθιος και ακίνητος, επιζητούσε την κάθοδο του κόσμου των Ιδεών προς τον δαιμόνιο νου του, προκειμένου να μπορέσει να μεταλαμπαδεύσει τις αόρατες Ιδέες στο ορατό και αισθητό σύμπαν. Στο τέταρτο μέρος του λόγου του, ο Αλκιβιάδης αποκαλύπτει την δαιμόνια φύση του Σωκράτους, όταν αναδεικνύει την ατοπία της ψυχής, αλλά και το άχρονον της δαιμονίας παρουσίας του Σωκράτους, ο οποίος δεν ομοιάζει με κανέναν απολύτως άνθρωπο, ούτε μεταξύ των ανθρώπων του παρελθόντος ούτε μεταξύ των σύγχρονων ανθρώπων του παρόντος. Η μόνη δυνατή παρομοίωση είναι αυτή της δαιμονίας ψυχής του Σωκράτους με τους Σιληνούς και τους Σατύρους, οι οποίοι ήσαν υπηρέτες του Διονύσου, άσχημοι ως προς την εξωτερική τους όψη, αλλά θείοι και ενάρετοι ως προς την ψυχή. Με αυτήν την έννοια, οι λόγοι του Σωκράτους είναι όμοιοι με τους Σιληνούς που είναι σαν τα ερμάρια που, όταν ανοίξουν, αποκαλύπτονται στο εσωτερικό τους τα χρυσά αγάλματα της αρετής. Κατ’ αναλογίαν και οι λόγοι του Σωκράτους, ενώ φαίνονται γελοίοι, κοινότοποι και γεμάτοι επαναλήψεις, όταν ανοιχθούν σαν τα ερμάρια και διαφανεί το βάθος τους, τότε διακρίνεται η σοφία και τα θεία αγάλματα της αρετής που είναι κρυμμένα μέσα τους. Ο Αλκιβιάδης φθάνει στην κορωνίδα του λόγου του στο τέλος του τέταρτου και τελευταίου μέρους, όταν αποκαλύπτει την διαλεκτική μεταξύ εραστού και ερώμενου: Ο Σωκράτης, ενώ φαίνεται ότι είναι μόνο εραστής, στην πραγματικότητα γίνεται και ερώμενος, όταν ακριβώς η ψυχή του ερώμενου μαθητού του ωριμάσει μέσω του αντέρωτος και καταστεί και αυτή, με την σειρά της ερώσα ψυχή.

Το βίντεο του μαθήματος σον σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=HUhQy54iNTM

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 49ΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ Επίλογος – Έξοδος : “Συμπόσιον”, στ. 222c-223d

Ο επίλογος του έργου αναδεικνύει την ουσία της θεατρικής εξόδου, στην οποία όλα παίρνουν την θέση τους στο ορατό σύμπαν που συμβολίζει ο Αλκιβιάδης. Θα πρέπει, λοιπόν, να προϋπάρξει ο γέλως, δηλαδή η πρόνοια των θείων νόων, έτσι ώστε να αρχίσει να ρέει η γονιμοποιός ενέργεια που θα αναζωογονεί και θα αναγεννά αενάως το ορατό σύμπαν. Είναι η στιγμή που το ορατό σύμπαν περνά από την ακοσμία, την ακινησία και την αδράνεια σε μια εναρμόνια κίνηση. Εδώ διαφαίνεται ο τελικός στόχος της σύνολης δημιουργίας που είναι η αέναος ροή του δαιμονίου έρωτος, προκειμένου να καταστεί δυνατή η αιώνια αναγέννηση του ορατού σύμπαντος. Αναδεικνύεται, επίσης, το σατυρικόν δράμα του Αλκιβιάδου που έρχεται να επισφραγίσει την νίκη της τραγωδίας του Αγάθωνος, δηλαδή της Ιδέας του Αγαθού, που φωτίζει την άμορφη ύλη και της προσδίδει μορφή και κάλλος. Η ξαφνική είσοδος των κωμαστών στο συμπόσιον των θείων νόων συμβολίζει το γεγονός ότι το ορατό σύμπαν, που έχει ήδη αναδυθεί στο φως, είναι, στην πραγματικότητα, ο τόπος των “ευδόντων” του Ηρακλείτου, δηλαδή, με πλατωνικούς όρους, το “σπήλαιον” μέσα στο οποίο οι άνθρωποι παραμένουν κοιμισμένοι. Ενδεικτική της ολοκληρώσεως της δημιουργίας του ορατού σύμπαντος είναι η επιστροφή του Φαίδρου, που είναι ο πατέρας των λόγων και συμβολίζει το αΐδιον φως, στον νοητό κόσμο, καθώς επίσης και του Ερυξιμάχου, εφόσον το σώμα του σύμπαντος έχει ιαθεί, δηλαδή έχει ήδη διακοσμηθεί με τάξη και αρμονία. Σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται το σατυρικόν δράμα του Αλκιβιάδου: Είναι η βράβευσις της νίκης του Αγάθωνος, δηλαδή της Ιδέας του Αγαθού, με το δώρο της αναδύσεως και της παραμονής στο φως του ορατού σύμπαντος. Με άλλα λόγια, η οριστική νίκη της Ιδέας του Αγαθού είναι να καταστεί δυνατόν το φως που εκπορεύεται από αυτό, να κατέλθει και να φωτίζει αενάως το ορατόν σύμπαν έτσι ώστε αυτό να καταστεί διονυσιακό. Το έργο κλείνει με μια διπλή επιστροφή: Την επιστροφή του Αριστοδήμου στην αρχική του κατάσταση και την επιστροφή του Σωκράτους στο Λύκειον. Ο Αριστόδημος γίνεται πάλι η σκιά του Σωκράτους, δηλαδή η εικόνα του δαιμονίου έρωτος τον οποίον ακολουθεί, ενώ ο Σωκράτης επιστρέφει στον Απόλλωνα-Ήλιο ο οποίος είναι επόπτης του ορατού σύμπαντος και, αφού καθαρθεί εκεί, επιστρέφει στον εαυτό του.

Το βίντεο του επιλόγου στον σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?v=opfUNvfPdX8

Για όσους έχουν παρακολουθήσει όλη την σειρά των διαλέξεων του Συμποσίου η δρ. Άννα Μαρκοπούλου έθεσε τις ακόλουθες ερωτήσεις για την πληρέστερη εμπέδωση των μαθημάτων.